Statement voorgenomen besluit AZC Sypel 2

Gemeentebelang Harderwijk-Hierden verzoekt het college en de raad dit besluit, het aanwijzen van De Sypel 2 niet in definitieve vorm vast te stellen. Om meerdere redenen. Omdat de 2 minuten spreektijd tijdens de raadsvergadering waar het voorgenomen collegebesluit wordt besproken, veel te weinig is, heeft Gemeentebelang deze zienswijze opgesteld. Opgesteld met input van bezorgde inwoners, organisaties en instellingen, specialisten en wijkvertegenwoordigers.

De toekomst van onze stad vraagt om zorgvuldigheid, niet om haastwerk.

1. Omgevingsvisie als democratisch kompas, niet als suggestie

De gemeenteraad van Harderwijk heeft op 12 december 2024 unaniem een Omgevingsvisie vastgesteld die ons richting moet geven bij alle ruimtelijke keuzes. Een democratisch proces met maandenlange participatie, waar inwoners, organisaties en belanghebbenden actief aan hebben bijgedragen. In deze visie staat nadrukkelijk dat het gebied Sypel een stadspark moet worden met zo min mogelijk hekken. De Sypel moet een wijk zijn voor het welbevinden van onze inwoners. Met het vaststellen van de Omgevingsvisie hebben wij als raad feitelijk het kader vastgesteld waarbinnen besluiten over bijvoorbeeld een AZC zich moeten voltrekken. Dat is niet vrijblijvend, dat is bindend beleid.

Dat wij nu, een half jaar later, serieus overwegen om hiervan af te wijken zonder een onderbouwde herziening van deze visie, is een kaakslag voor de geloofwaardigheid van ons bestuur. Wij ondermijnen ons eigen beleid, en erger nog: wij ondermijnen het vertrouwen van onze inwoners. De Omgevingsvisie bevat duidelijke principes. In hoofdstuk 6.1 staat letterlijk dat we “niet afwijken van de leidende principes”, en dat we integer, professioneel en transparant handelen. Wat zegt het over de betrouwbaarheid van onze overheid als we daar nu zonder objectieve gronden van afwijken?

Gemeentebelang Harderwijk-Hierden is niet tegen opvang. Wij zijn voor een zorgvuldig en democratisch proces. Als wij onze eigen visie zo makkelijk naast ons neerleggen, wat zegt dat dan over toekomstige besluiten? Als wij nu de komst van een AZC niet serieus onderzoeken, wie zegt dat een andere visie straks wél wordt uitgevoerd?

2. De aannames van het locatieonderzoek

Er wordt ons voorgehouden dat het locatieonderzoek ‘objectief’ is uitgevoerd. Maar wie de documenten leest, ziet een heel ander beeld. In het onderzoek zelf staat dat het een bureaustudie betreft. Geen veldbezoek, geen metingen, geen verificatie op locatie. Dan is het dus geen objectieve beoordeling, maar een theoretische inschatting, gevoed door aannames. En dat heeft verstrekkende gevolgen gehad.

Neem het eerste criterium: de aansluiting bij de Omgevingsvisie. De locatie Drielanden Noord scoort slechts 1 punt, terwijl deze uit de 17 locaties is overgebleven als 1 van de 7 meest kansrijke locaties. Dat is niet slechts een foutje, dat is een feitelijke onjuistheid die het hele onderzoek onderuit haalt. Want als de eerste beoordeling al aantoonbaar fout is, hoe kunnen we dan vertrouwen op de rest?

Tegelijkertijd krijgt Sypel 2 op cruciale onderdelen zoals bodemkwaliteit, geluid, stikstof en infrastructuur de maximale score, terwijl in het begeleidende document letterlijk staat dat deze gegevens nog niet beschikbaar zijn of verouderd zijn. Het bodemonderzoek is 35 jaar oud. Het stikstofonderzoek moet nog worden uitgevoerd. De akoestische situatie is niet gemeten. Toch vijf punten. Dat is geen onderzoek. Dat is doelredenering. Het lijkt erop dat de uitkomst al vaststond: Sypel 2.

De fractie van Gemeentebelang wil in deze case niet meewerken aan beleid dat is gebaseerd op ondeugdelijk onderzoek. Wij hebben een controlerende taak. Het locatieonderzoek moet opnieuw, onafhankelijk en transparant worden uitgevoerd. Dat is niet alleen rechtvaardig, dat is juridisch noodzakelijk.

3. De onbalans tussen wijkcapaciteit en opvangcapaciteit

De wijk De Sypel heeft ongeveer 625 bewoners. We spreken nu over een AZC met ca. 350 bewoners. Dat betekent een toename van ruim 50% in het aantal inwoners. In een wijk die daar qua omvang, infrastructuur en sociale samenhang niet op berekend is. Dit is geen kwestie van ‘ergens moet het’, dit is een kwestie van respect voor evenwicht. Het AZC is hier disproportioneel.

De wijk kent slechts één toegangsweg, die al intensief wordt gebruikt door scholieren, sporters, fietsers en voetgangers. Er is geen vrije ruimte voor extra parkeerplaatsen. Er zijn nu al knelpunten in verkeer en veiligheid. Hulpdiensten hebben moeite met bereikbaarheid tijdens piekmomenten. En dan voegen we een bevolkingsgroep toe die in veel gevallen kwetsbaar is, en extra begeleiding en veiligheid vereist. Dat vraagt om ruimte, rust en voorzieningen, niet om drukte en een verwaarloosde infrastructuur.

Daarnaast zorgt deze scheve verdeling voor sociale druk. Als het aantal opvangplekken de draagkracht van de wijk overstijgt, raken inwoners vervreemd van hun eigen omgeving. En dat is niet goed voor integratie, niet goed voor de AZC-bewoners, en niet goed voor de wijk. Dat leidt tot irritatie, uitsluiting en polarisatie.

De vraag is dus niet alleen of we ruimte hebben, maar of we balans houden. Deze locatie zet een wijk onder druk die al tegen zijn grenzen aanloopt. En dat verdient een veel zorgvuldiger afweging dan we nu zien.

4. Kwetsbare doelgroepen naast elkaar plaatsen

Het gebouw wordt gesplitst en gescheiden. In de laagbouw van nu op Sypel 2 komt een fusieschool voor speciaal basisonderwijs: het IKEC. Kwetsbare kinderen, die gebaat zijn bij rust, structuur en een prikkelarme omgeving. Pal daarnaast overwegen we een grootschalige opvanglocatie te realiseren voor vluchtelingen. Een groep waarbinnen veel mensen kampen met trauma’s, psychische problemen en aanpassingsproblemen.

Laten we eerlijk zijn: beide doelgroepen verdienen onze bescherming. Maar wie haalt het in zijn hoofd om deze twee groepen, elk met intensieve zorgbehoeften, naast elkaar te plaatsen? De combinatie is niet doordacht. Noch pedagogisch, noch sociaal, noch bestuurlijk.

Educare, de organisatie achter het IKEC, heeft al openlijk haar zorgen geuit. Ouders maken zich terecht zorgen over de veiligheid, de prikkels, en de ontwikkeling van hun kinderen. Dit is geen ‘not-in-my-backyard’, dit is: ‘niet naast mijn kwetsbare kind’. Dat moeten we als raad serieus nemen. Dat moeten we als bestuur niet wegwuiven met algemene uitspraken over ‘samenleven’.

In de praktijk betekent deze keuze spanningen, conflicten en overbelasting van de omgeving. Het is naïef te denken dat deze kwetsbare groepen op magische wijze samenleven zonder goede begeleiding, voldoende ruimte en een veilige infrastructuur. En dat ontbreekt hier aan alle kanten.

Laten we als raad dus kiezen voor wijsheid. Niet door te zeggen: "We willen geen AZC", maar door te zeggen: "Niet hier. Niet op deze manier. Niet ten koste van anderen die ook kwetsbaar zijn."

5. Het juridische fundament rammelt

De huidige bestemming van Sypel 2 is ‘maatschappelijke functie’. Een AZC valt daar niet onder. Het plan vereist dus een zogenaamde BOPA: een buitenplanse omgevingsplanactiviteit. En dat betekent dat het college moet aantonen dat deze afwijking van het bestemmingsplan in overeenstemming is met de Omgevingswet en het belang van evenwichtige functietoedeling. Maar daar schort het aan.

Het locatieonderzoek dat dit moet onderbouwen is niet juridisch getoetst. Verwijzingen naar stikstofonderzoek, geluidsbelasting of planologische kaders blijven vaag, incompleet of zijn zelfs nog niet beschikbaar. Er is geen second opinion, geen m.e.r.-beoordeling, geen integrale toetsing door een onafhankelijke partij. Dat is juridisch zwak en politiek onverantwoord.

Daarnaast ontbreekt het aan transparantie. Belangrijke onderliggende rapporten, zoals het advies van de Omgevingsdienst Veluwe, zijn op een laat tijdstip in het proces openbaar gemaakt. We nemen dus een besluit over een locatie waarvan de juridische haalbaarheid wankel is. Als dit wordt aangevochten, dan is het risico groot dat we in een langdurig en kostbaar juridisch proces terechtkomen ten koste van bewoners, van vluchtelingen én van het gemeentebudget.

Wij hebben als gemeenteraad een zorgplicht. Die geldt ook juridisch. Wij mogen geen besluiten nemen waarvan we weten dat ze op losse schroeven staan. Dat is onverantwoord bestuur. Gemeentebelang roept dan ook op: schort dit besluit op, en laat eerst een onafhankelijk juridisch advies uitvoeren, zoals dat bij elk complex bestemmingsplan zou gebeuren.

6. De energietransitie als argument tegen deze locatie

Eén van de grootste uitdagingen van deze tijd is het overbelaste elektriciteitsnet. En juist De Sypel is een van de knelpunten in onze stad. Dat staat niet alleen in de rapportages van Liander, maar ook in onze eigen gemeentelijke documenten. Ook Tennet geeft aan tegenslagen te kennen en verwacht pas in 2035 volop gebruik te kunnen maken van de benodigde extra capaciteit. Het zwembad in De Sypel is tijdens piekuren al afhankelijk van noodscenario’s omdat het gecontracteerde vermogen overschreden wordt. Dat is geen toekomstige zorg, dat is een realiteit van nu.

Als we op deze locatie een AZC voor 350 mensen plaatsen, met warm water, verwarming, verlichting en ICT-voorzieningen, verhogen we het energieverbruik met tientallen procenten. Dat vraagt dus óf een zware netverzwaring, die er volgens netbeheerder pas rond 2033 kan zijn. Of het leidt tot capaciteitsproblemen voor de bestaande voorzieningen. En wie trekt dan aan het kortste eind? Onze eigen inwoners, sportclubs, scholen en ondernemers.

Daarnaast komt de gemeente in de gevarenzone van aansprakelijkheid. Als het COA of omwonenden schade oplopen door energiestoringen die vooraf bekend waren, dan is de gemeente juridisch medeverantwoordelijk. De netbeheerder heeft dit in meerdere brieven aan overheden helder gemaakt: wie nu kiest voor extra belasting zonder garanties, loopt risico.

Gemeentebelang Harderwijk-Hierden is niet persé tegen opvangplekken, maar wél tegen locaties waar de energiedruk onhoudbaar is. De duurzame keuze is een locatie waar het net wél toereikend is en dat zijn geen grote AZC’s op dit moment. Dat is ook een morele verantwoordelijkheid: je plaatst mensen niet op een plek waar ze afhankelijk worden van een infrastructuur die al wankelt.

Als raad mogen we geen besluiten nemen die de energietransitie en de leefkwaliteit ondermijnen. Niet als we zeggen dat we een toekomstgerichte gemeente willen zijn.

7. Ruimtegebrek en leefkwaliteit voor de bewoners van het AZC

Een humane opvang is meer dan een dak boven je hoofd. Het betekent ook: ruimte om te leven, adem te halen, te bewegen. Sypel 2 schiet daarin ernstig tekort. Het terrein is klein, omgeven door hekken, en biedt geen fatsoenlijke buitenruimte voor sport, ontspanning of sociaal contact. Dat is niet alleen onwenselijk voor de omgeving, maar ook voor de mensen die daar komen wonen.

Het is afwachten wat de plannen voor de inrichting gaan worden, maar of de COA-norm van 5 m² per persoon gehaald gaat worden is nog maar de vraag. Het is ver beneden de humanitaire standaarden die wij in Nederland normaal achten. In plaats van rust en veiligheid creëren we een context van krapte, spanning en noodgedwongen verblijf in de openbare ruimte. De wijk zal dus per definitie ‘de verlenging van het AZC’ worden.

Wie hier verblijft, zal veel buiten het gebouw moeten zoeken. Maar de wijk De Sypel is daar niet op ingericht. Er zijn geen extra voorzieningen gepland. Geen sportveld, geen ontmoetingsplek, geen wandelgebied. Daarmee vergroot je de kans op overlast, conflicten en negatieve beeldvorming. Precies het tegenovergestelde van wat je wil bereiken met integratie en acceptatie.

Voor de mensen in het AZC betekent dit jarenlange beperking. Voor de wijk betekent het continue druk. En voor de gemeente betekent het een gemiste kans om opvang vorm te geven zoals het hoort: ruim, zorgvuldig en menselijk.

Wij kunnen beter. Wij móéten beter. Een AZC is niet alleen een beleidsmatige ingreep, het is een woonomgeving. En daar hoort ruimte bij. Sypel 2 voldoet niet.

8. Sociale veiligheid, in het bijzonder voor vrouwen en kinderen

Sociale veiligheid is niet subjectief. Het is niet ‘een gevoel’ dat zomaar weg te wuiven valt. Sociale veiligheid is een randvoorwaarde voor leefbaarheid en vooral voor groepen die in het dagelijks leven al vaker risico lopen: vrouwen, kinderen, jongeren.

In de wijk De Sypel liggen meerdere routes die nu al als onveilig worden ervaren. Denk aan de Badweg, Couperuslaan en de tunnel bij de Wilhelminalaan. Slechte verlichting, dichte begroeiing, weinig sociale controle. Al jaren worden hier klachten over ingediend, vooral door vrouwen die zich ’s avonds onprettig voelen. Tot op heden is daar weinig mee gedaan.

Wat gebeurt er als je in deze setting een intensief gebruikt AZC plaatst? Grotere drukte, meer beweging in de openbare ruimte, onbekende bewonersgroepen. Niet omdat die mensen ‘per definitie’ onveilig zijn, maar omdat de combinatie van kwetsbare plekken en verhoogde sociale druk tot onrust leidt. Dat is geen veroordeling, dat is een constatering die wordt onderbouwd door ervaringen uit tientallen andere gemeenten.

Wij hebben als gemeente een verantwoordelijkheid om die sociale veiligheid actief te bewaken. Dat betekent: preventief ingrijpen, niet pas reageren als het misgaat. Het betekent: plannen maken op basis van de sociale kaart, niet enkel op ruimtelijke beschikbaarheid.

Het huidige plan doet dat niet. Er is geen veiligheidsanalyse uitgevoerd. Er zijn geen extra maatregelen genomen voor verlichting, toezicht, of begeleiding in de wijk. En dat is onbegrijpelijk.

Als raad moeten we de veiligheid van onze inwoners en van AZC-bewoners serieus nemen. Dat begint bij locatiekeuze. Niet elke plek is geschikt. Sypel 2 is dat niet.

9. Gebrek aan transparantie en participatie

Een besluit van deze omvang, met zo’n ingrijpende impact op de leefomgeving van honderden inwoners, vereist maximale openheid en participatie. Helaas is daar in dit proces bitter weinig van terechtgekomen. De bewoners van De Sypel zijn pas laat geïnformeerd, op hetzelfde moment als de rest van Harderwijk. Er was geen voorafgaand overleg, geen buurtavond op maat, geen oprechte dialoog over zorgen en alternatieven.

De bijeenkomst van 26 mei 2025 heeft dit gevoel alleen maar versterkt. Vragen bleven onbeantwoord, zorgen werden afgedaan als ‘emotioneel’ en fouten in het locatieonderzoek werden weggewuifd met: “waar mensen werken, worden fouten gemaakt.”

Dit is niet de participatieve overheid die de Omgevingswet voor ogen heeft. Dit is een top-down besluitvormingsproces waarin draagvlak is opgeofferd voor snelheid. Terwijl de wet juist eist dat belanghebbenden vroegtijdig en serieus worden betrokken bij ruimtelijke besluiten.

Daar komt bij dat documenten nog niet volledig zijn uitgevoerd en dus ook niet zijn gedeeld. Belangrijke rapporten van de Omgevingsdienst zijn op een later tijdstip openbaar. Stikstofberekeningen zijn pas na het besluit beschikbaar. En alternatieve vormen van opvang of alternatieve locaties zijn in onze ogen niet serieus heroverwogen.

Gemeentebelang Harderwijk-Hierden eist dat het besluit wordt opgeschort totdat er wél sprake is van participatie, transparantie en volledige informatievoorziening. Alleen dan kunnen wij verantwoorde besluiten nemen namens onze inwoners.

10. Morele verantwoordelijkheid voor menswaardige opvang

Los van beleid, los van juridische kaders, hebben wij als samenleving een morele plicht om mensen die vluchten voor oorlog, onderdrukking of honger een veilige, menswaardige plek te bieden. Dat vraagt om meer dan alleen onderdak. Dat vraagt om aandacht, ruimte, begeleiding, en een omgeving waarin mensen weer op adem kunnen komen.

De voorgenomen locatie aan Sypel 2 faalt op al die punten. Het is klein, afgesloten, gehaast voorbereid, en onvoldoende afgestemd op de noden van de doelgroep. De units worden gebouwd in smal hoogbouw schoolgebouw, de omgeving te druk, en de voorzieningen ontoereikend. We dreigen hier mensen onder te brengen in een setting die eerder stress toevoegt dan verlichting biedt.

Wie opvang organiseert op een plek waarvan je bij voorbaat weet dat er problemen zullen ontstaan, handelt niet humaan. Je zadelt hulpbehoevende mensen op met frustratie, isolement en overlast. Daarmee vergroot je de kans op escalatie, polarisatie en negatieve beeldvorming.

Gemeentebelang wil geen symbolisch beleid. Wij willen effectieve, menselijke oplossingen. Dat betekent: investeren in meerdere kleinere locaties die voldoen aan ruimtelijke, juridische én morele standaarden. Het is humaner, tijdelijk inpasbaar, door de raad makkelijker als geschikt te benoemen en minder belastend voor de wijk.

De echte vraag is niet: “Kunnen we het hier kwijt?” maar: “Is dit de juiste manier om mensen in nood te helpen?” En op Sypel 2 is het eerlijke antwoord: nee.

11. Framing van bewoners ondermijnt vertrouwen

Bewoners die met goed onderbouwde brieven, juridische analyses en persoonlijke ervaringen reageren, worden weggezet als ‘emotioneel’, ‘tegen migratie’ of ‘niet bereid mee te denken’. Alsof hun zorg per definitie niet legitiem zou zijn. Dat is geen juiste houding richting je eigen burgers. Terwijl het overgrote deel juist aangeeft níet tegen opvang te zijn, maar wél tegen een ondoordachte locatie die hun leefomgeving, veiligheid en toekomst beïnvloedt.

Deze framing schaadt het vertrouwen in de overheid. Zeker wanneer bewoners het gevoel krijgen dat participatie alleen welkom is zolang men akkoord is met het plan.

Als raad hebben we een verantwoordelijkheid om dit te corrigeren. Mensen moeten het gevoel hebben dat hun stem ertoe doet. En dat hun zorgen serieus worden gewogen, niet weggezet. Anders verwordt participatie tot theater.

Gemeentebelang Harderwijk-Hierden staat pal voor het recht van inwoners om gehoord en gerespecteerd te worden. Dat is geen extraatje, dat is de basis van elke bestuursbeslissing. We roepen het college dan ook op: herstel het vertrouwen. Erken fouten. Kies voor een open gesprek aan een hernieuwde start van dit proces waarin feiten, belangen en waardigheid vooropstaan. Ga terug naar de basis van het voornemen om een AZC-locatie te vestigen in onze gemeente.

12. Draagvlak is geen sluitstuk, maar voorwaarde

Als we iets kunnen leren van projecten die slagen of juist mislukken dan is dat draagvlak geen sluitstuk is van beleid, het is de voorwaarde. Zonder draagvlak geen duurzame uitvoering. Geen rust in de wijk. Geen integratie. En geen sociale samenhang.

In het geval van Sypel 2 ontbreekt dat draagvlak op vrijwel alle niveaus. De directe bewoners hebben zich in groten getale uitgesproken tegen deze locatie. Meer dan 740 mensen tekenden een petitie. Tientallen brieven zijn gestuurd, gesprekken gevoerd, zorgen geuit. En telkens opnieuw was het antwoord: “Er is geluisterd, maar het verandert niets aan de voorkeurslocatie.”

Dat is geen luisteren, dat is informeren. Draagvlak vereist dat signalen invloed hebben op het besluit. Niet dat ze worden genoteerd en genegeerd.

Draagvlak betekent ook dat we zorgvuldig wegen wat een wijk aankan. Als 350 mensen worden geplaatst in een wijk van 625 bewoners, en je hoort keer op keer dat de sociale balans, infrastructuur en veiligheid onder druk staan, dan moet je die zorgen niet negeren. Dan moet je terug naar de tekentafel.

Het ironische is dat er geen locaties zijn onderzocht die in de basis niet voldeden aan de zoekvraag, maar wel geschikt zouden kunnen zijn. Denk aan meerdere kleinere locaties. Dit levert minder zorg op bij kwetsbare voorzieningen, dit is humaner, zorgt voor meer integratie en levert op voorhand al een breder draagvlak.

Gemeentebelang stelt: zonder draagvlak, geen besluit. Uitstel is geen zwaktebod. Het is een teken van wijsheid. Gebruik de komende maanden voor een onafhankelijke herbeoordeling, inclusief participatie van wijkbewoners. Dat is geen vertraging, dat is democratie.

13. De rol van de gemeenteraad is toetsend, niet volgend

In dit hele proces lijkt het alsof de gemeenteraad slechts een stempelmachine is voor een reeds uitgedachte oplossing van het college. Maar dát is niet de rol van de raad. Wij zijn geen goedkeuringsinstantie. Wij zijn het hoogste orgaan binnen de gemeente. Onze taak is toetsen, afwegen, controleren. En indien nodig: bijsturen.

Het college heeft een locatie voorgesteld die afwijkt van het door de raad vastgestelde beleid in de Omgevingsvisie. Dat is op zichzelf al reden om als raad kritisch te zijn. Daarbovenop zijn er signalen van juridische onvolkomenheden, gebrek aan draagvlak, sociale disbalans, en fouten in het locatieonderzoek. Het is dan onze plicht als raad om te zeggen: dit besluit nemen we niet. Niet omdat we niet durven, maar omdat het niet klopt.

Wie nu zegt: “we moeten iets, dus laten we maar beginnen”, onderschrijft feitelijk dat beleid en draagvlak er minder toe doen dan bestuurlijke snelheid. Dat is gevaarlijk. Want als we deze lijn volgen, dan wordt de gemeenteraad een schijnentiteit waarin besluiten elders worden voorbereid en hier enkel worden afgestempeld. Dan verliezen we onze geloofwaardigheid als volksvertegenwoordigers.

Gemeentebelang Harderwijk-Hierden roept daarom de raad op: herpak je rol. Leg het locatieonderzoek onder andere naast de kaders van de Omgevingsvisie. Betrek je inwoners er voluit bij. Vraag onafhankelijk juridisch en ruimtelijk advies in. En beslis dan pas. Dat is geen vertragingstactiek, dat is onze grondwettelijke taak.

14. 17 locaties: een gemiste kans of een tweede kans?

In heel deze discussie valt op hoe weinig aandacht er is geweest voor de 17 locaties die in eerste instantie naar voren kwamen. Daarvan bleven er 7 over, die verder onderzocht werden. Of dat traject juist verlopen is, valt de komende jaren nog te bezien. Het locatieonderzoek scoorde op een aantal punten een conflicterende score met eerder vastgesteld beleid. Dit soort beoordelingsfouten zijn niet alleen betreurenswaardig, ze zijn ook juridisch risicovol. Want als uit een WOO-verzoek of bezwaarprocedure blijkt dat de verkeerde locatie is gekozen op basis van verkeerde informatie, dan is het besluit kwetsbaar.

Wat nog erger is: er is geen open beoordeling gedaan. Geen participatietraject met de bewoners van Harderwijk en Hierden. Geen actuele toets op bereikbaarheid, netcapaciteit, afstand tot kwetsbare groepen of inrichting van het terrein.

We kunnen dat alsnog doen. Vandaag nog. Door als raad te zeggen: wij willen een eerlijk proces. Ga terug naar de tekentafel en start het proces samen met de inwoners van Harderwijk en Hierden opnieuw. Laat locaties onafhankelijk onderzoeken, met een gelijk beoordelingskader. Laat bewoners meepraten. En laat de feiten bepalen welke locatie het beste is en laat dat niet bepalen door politieke overwegingen of dossiermoeheid.

Gemeentebelang kiest niet voor vertraging, maar voor verbetering. 

15. Betrouwbaarheid is ons politieke kapitaal

Er is één woord dat vandaag alles samenvat: betrouwbaarheid.

Betrouwbaarheid van beleid. Want een Omgevingsvisie die na zes maanden al terzijde wordt geschoven is geen koersdocument, maar een façade. Betrouwbaarheid van bestuur. Want een locatieonderzoek vol fouten, zonder transparantie, dat is geen onderbouwing. En bovenal: betrouwbaarheid richting inwoners. Want wie participatie belooft maar protest negeert, verliest het vertrouwen van de samenleving.

Als raad, als college, als gemeente, moeten we ons realiseren dat we geen besluit nemen over een gebouw. Maar over de leefomgeving van 625 mensen en vele honderden inwoners die dagelijks gebruik maken van de wegen rondom Sypel 2. We nemen een besluit over het welzijn van 350 vluchtelingen. We nemen een besluit over het vertrouwen van duizenden Harderwijkers en Hierdenaren die ons verkozen hebben om hun stem te laten horen.

Gemeentebelang Harderwijk-Hierden is niet tegen opvang. Maar we zijn wél tegen overhaaste keuzes die onvoldoende onderbouwd, onvoldoende gedragen en onvoldoende doordacht zijn. Wij vragen geen afstel, wij vragen heroverweging. Op basis van feiten. Op basis van kaders. Op basis van onze verantwoordelijkheid.

Als het college van B&W zegt: “Een betrouwbare overheid komt haar beloftes na”, dan vraagt dit besluit om uitstel, herbeoordeling en openheid. En als we dat durven, dan laten we als gemeente zien dat we niet alleen opvang organiseren voor wie ons land nodig heeft  maar ook zorg dragen voor wie hier al woont.